تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر سطوح مهار کننده فعال کننده پلاسمینوژن ( pai-1 ) و ارتباط آن با برخی عوامل خطر قلبی- عروقی زنان سالمند

pai-1 یک بازدارنده ی فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتی در روند فیبرینولیز است. افزایش این بازدارنده ی قوی در محیط بدن، سیستم معمولی تجزیه فیبرین ها را متوقف می کند و حالت پروترومبوتیک ایجاد می کند، در نتیجه رسوب فیبرین باعث آسیب بافتی می شود. ‏هدف این تحقیق مطالعه تاثیر یک دوره تمرینات مقاومتی بر غلظت pai-1و رابطه آن با برخی عوامل خطر قلبی- عروقی زنان سالمند بود. 20 زن یائسه ( با میانگین سن 02/6±37/67، قد 12/8±02/153، وزن 03/12±78/65، bmi16/4±87/26، درصد چربی65/3±61/18 و whr4/0±92/0) به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 10 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی هشت هفته تمرین مقاومتی، سه جلسه در هفته با شدت 40 تا 65 درصد یک تکرار بیشینه را انجام داد. قبل و بعد از 8 هفته تمرین، سطح استراحتی غلظت pai-1، فشار خون سیتولیک و دیاستولیک، درصد چربی و bmi اندازه گیری و ثبت شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون t همبسته و تفاوت های بین گروهی از t مستقل و برای بررسی رابطه بین pai-1و فشارخون، درصد چربی،bmi از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد یک دوره تمرین مقاومتی تاثیر معنی داری بر کاهش pai-1پلاسمای زنان سالمند دارد(001/0p=). بین غلظت pai-1 و در صد چربی همبستگی مستقیمی وجود دارد ( 55/0=r). با این حال بین غلظت pai-1 و فشار خون سیستولیک ( 4/0=r)، دیاستولیک ( 4/0=r)، bmi ( 3/0=r) همبستگی مشاهده نشد. به طور کلی، با توجه به کاهش غلظت pai-1 بر اثر تمرین مقاومتی و با توجه به رابطه pai-1 با درصدچربی، به نظر می رسد یک دوره تمرین مقاومتی با این شدت و حجم می تواند در کاهش درصدچربی بدن و نیز کاهش غلظت pai-1 پلاسما به عنوان یک عامل خطر بیماری های قلبی عروقی زنان سالمند موثر باشد.